Javnost je ovih dana mogla čuti izjave Milorada Dodika kako Srbi u ovom vijeku trebaju “formirati jedinstvenu državu, koju čine Srbija, RS i Crna Gora, demokratskim putem i političkim mjerama, a ne ratom i ostaviti je budućim generacijama”.
Da bi jedan politički centar, koji ima ambicije napraviti utjecaj na druge države to i ostvario, mora biti intelektualno, tehnološki, ekonomski i na svaki drugi način daleko napredniji od onih nad kojima želi projektovati svoju moć. Historija bilježi mnoge slučajeve gdje je to bilo izvodljivo, ali i primjere gdje to nije uspjelo.
U modernom vremenu Evropska unija je primjer gdje druge države traže od Brisela da se pridruže EU i predaju mu značajan dio svog suvereniteta, sve u svrhu boljitka vlastitih građana. Suprotni primjeri su Sovjetski savez i Socijalistička Federativna Republika Jugoslavija, gdje su države, koje su bile pod apsolutnom kontrolom 45 godina, željele napustiti takve državne zajednice. Jugoslavijom se upravljalo iz Beograda, i taj model se pokazao neuspješnim iz više razloga, pa se raspao krvavim ratovima koje je Srbija vodila protiv Slovenije, Hrvatske, Bosne i Hercegovine i Kosova.
Način organizovanja države na tlu Evrope, po Dodikovim zamislima mjenjanja granica drugih suverenih država, značio bi i raspad same Evropske unije i destrukciju liberalno demokratskog poretka. Taj poredak se stvarao vijekovima, zasnovan na suverenitetu država, upravo kako bi se trajno zaustavili krvavi religijski i etnički ratovi na tlu Evrope. Dakle, ostvarivanje Dodikovih snova o etnički čistim teritorijama je prevaziđen model, iz prostog razloga jer bi sama Evropa krenula u samouništenje.
